گودالی به به اندازه قامت یک انسان و تپه ای از خاک سهم مشترک هر یک از ما برای ماندن در این کاروانسرای دنیاست . عمری دوندگی وتلاش وچانه زنی برای داشتن وداشتن سرانجامش به قبرستانی ختم می شود که دارا وندار درتصاحبش باهم برابرند . آری زندگی کوتاه است واین کوتاهی دو فلسفه زندگی ایجاد کرده است :

 کوتاه است ، پس ارزشی ندارد وباید از همه چیزش گذشت تامگر آخرتی را آباد کرد ...

کوتاه است ، واز این رو ارزشمند است وباید از لحظه لحظه آن بهره مند شد چرا که مسیر دنیا آخرت را می سازد واین که گفته اند : «ربّنا اتنا فی الدنیا حسنه وفی الاخرة حسنه» به این معناست که برای داشتن آخرتی آباد باید دنیایی آباد ( به معنای عام کلمه ) داشت، از نعمت های آن بهره برد ، ارتباط انسانی موثری با دیگران برقرار کرد، وبه آنچه اخلاقیات گفته شده و در همه ادیان به عنوان فصلی مشترک آمده پایبند بود. چهاربرابر انسانهای موجود در روی کره زمین در زیر خاک خفته اند ( اگر جمعیت کنونی زمین را 5/6 میلیارد نفر بگیریم تاکنون 26 میلیارد انسان به دنیا آمده اند ویک چهارم آنان درنوبت تصاحب همان گودال وتپه خاکند) آنچه از ما می ماند کارها وخاطراتی است که برجا گذاشته ایم . فلسفه آمدن آدمی به این ناکجاآباد چیست ؟